wspomnień i carską zemstą. Podróżował pod fałszywym nazwiskiem, a ujawnił się, dopiero przekroczywszy granicę francuską. Nasze źródła dyplomatyczne potwierdziły informację, że mimo protestów ambasady rosyjskiej, a dzięki współczującej i solidarnej postawie naszej opinii publicznej, zbiegowi nie grozi już deportacja, która oznaczać by musiała niechybną śmierć”. W tej samej szpalcie 54/86 „Makarony Roullina w najdoskonalszej cenie, niezbędne na każdym stole, w szerokim asortymencie wstążek, kokardek i nitek, dostępne w sklepie firmowym przy rue Vivienne 44”. 11 februera 1840, fragment instrukcji Ministerstwa Spraw Wewnętrznych dla prefektury paryskiej „…z Podhoreckim postępować ostrożnie, bacząc na jego chwilową popularność i możliwość wystąpień w jego obronie. Zaleca się jednak bezwzględnie inwigilację, zwłaszcza pod kątem jego kontaktów z nielegalnymi stowarzyszeniami, zarówno polskimi jak i francuskimi, oraz zbieranie materiałów mogących skompromitować go w oczach opinii publicznej”. 55/86 16 mai 1845, list wdowy Ramudy do prefektury policji „Jako przykładna obywatelka, kobieta o nieposzlakowanej opinii i wdowa borykająca się nie dość, że z synem gamoniem, to jeszcze tuzinem lokatorów kamienicy odziedziczonej po mężu przy rue Mouffetard 71, zwanej Pod Trzema Pchłami, składam niniejszym doniesienie na Adama Podhoreckiego, którego ku utrapieniu własnemu przyjęłam pod swój dach lat temu pięć. Znosiłam dotychczas jego osobę, gdyż choć Polak, czynsz płacił regularnie i burd nie wszczynał. Ale pod koniec roku ubiegłego, w drugim tygodniu grudnia, miarka się przebrała, bo sprowadził sobie trumnę. Wielka była, w drzwi się nie mieściła, więc żeby ją do sutereny wcisnąć, dziurę wyrżnął w ścianie. 56/86 Dziurę zalepił i popłacił koszty, ale straszy mi lokatorów po nocach, bo z jego pokoju dolatują przeraźliwe krzyki. Upraszam więc, żeby się Podhoreckim jak